[این صندلی را برای من گذاشته اند. با علامت خروجی که مرا محکوم به رفتن کرد." برگرفته از خواب ِ صبح]
پیش از خواندن:
باید بدانید:نوشته های زیر از خواب می آیند.به تاریخ ششم دی ماه 97.صبح نه چندان سرد زمستانی
از این نوشته به چی میرسیم؟
یک: کنکاش یک خواب که همانند فیلم هایی با ژانر درام و جنایی است.
دو: شاید هم لابه لایش بتوان چیزی بهره برد.اگرخودتان را جای من بگذارید.
بخونیم؟
متن رو ابتدا توی ورد برای خودم نوشتم که جز خاطرات ثبت شده ام باشه. خوندمش.
نتوستم چیزی ازش کم کنم.نزدیک به هفت صد کلمه بی جان است.
اگر حوصله تان میکشد و با توجه به : به چی برسیم؟ فوق الذکر:/ بخوانید.
نگارنده در ادامه مطلب برای جلوگیری از خستگی تصاویر را در بین نوشته ها جا داده.
به اشتباه نیافتید و به محض رسیدن به عکس پایین تر آمده و بقیه متن را بخوانید.
[ترجیحا مثبت هیجده به علت صحنه های خشن]
ادامه مطلب
هر میوه ای میتونه برات یادآور فصل ، اتفاق ، خاطره یا حتی شخص خاصی باشه! مثلا وقتی اسم گوجه سبز میاد یاد گوجه سبزایی میافتم که نصف شب وقتی با مهدیه تو اتاق کوچیکش بیدار بودیم تا سحر میخوردیم.از شب های کوتاه تابستون.
وقتی که اسم نارنگی بیاد یادآور خاطرات مدرسه ابتدایی امه !
با نارنگی هایی که مامان تو کوله پشتی ام میذاشت و زنگ تفریح میخوردیم!
یا هر وقت سیب میبینم یاد سیب های زرد خونه مامان بزرگ میافتم که هر وقت مهمونا برای عید دیدنی میومدن!
پایه ثابت پذیرایی بود.هروفت هم تموم میشد باید میرفتی اتاقی که توی آشپزخونه بود اونجا از توی جعبه پر از سیب زرد سیب برداری.
انار. بیشترین تصویر یا خاطره ای که ازش به ذهنم میاد.
زمستون های سرد بچگی هاست که مامان و بابا انار ها رو با ذوق دون دون میکردن
و یکم گل پر میرختن روش بعد میذاشتن یخچال ودست آخر دورهمی میخوردیم . طعمش هنوزهم که هنوز حس میشه.حتی حس همون لحظه ها .
انار کال تصویر بالا کجاست؟
روستایی در گیلان.مرداد97.
این آهنگ رو خیلی دوست دارم. پیشنهاد میکنم به عنوان خداحافظی پاییز بشنوید:) بشنوید.
یلداتون مبارک.
دلم برای فصل محبوبم تنگ میشه.ممنون پاییز که مثل همیشه خوب بودی و من بیشتر از همیشه دوستت دارم:)
در ادامه چند تا عکس پاییزی گل نگار :)
ادامه مطلب
[ از آن شب های در جوار خودم ِخوابگاهی، که باید بیشتر و بیشترش کنم ]
بچه ها هر کدوم روتخت دراز کشیدن و مثلا قراره بخوابن.البته بعد چک کردن نیم ساعته گوشی.
هرکاری میکنی که بری بخوابی ولی انگار یه چیزی ته دلت ، تو وجودت میگه فعلا وقت خواب نیست!
حتی اگه خوابت بیاد.تندی میری سمت کوله وکتابات رو برمیداری.جامدادی رضوان رو قرض میگیری چون
خودکار آبیش خیلی خوب مینویسه.خوابت میاد ولی دلت نمیاد بخوابی.بطری آب رو از یخچال برمیداری و
میگی شب بخیر.حمیده نیم خیز میشه میپرسه: میری کتاب بخونی ؟ همراه با تحویل یه نیمچه لبخند میگی
آره.میخنده میگه ایول برو.راهرو خلوت خلوت.صدای پای خودت تو فضا پچیده.خالی بودن سالن مطالعه انگار مثل
رزو یه اتاق وی آی پی ایه. ویه استقبال مجلل از خودت با چیدن وسایل روی میز از سر ذوق.
الان که دارم این مطلب رو پست میکنم تازه با بار و بندیل از سالن مطالعه خوابگاه اومدم اتاق که بخوابم!
چندتا اتفاق افتاد این هفته.
دوتای مهم: مانور زله و تست دیابت
تو خوابگاه به مناسبت سالروز زله کرمانشاه که هنوز داغش تو دلمون هست مانور زله برگزار شد.من و مهدیه و رضوان رفتیم و تو همه قسمت ها شرکت کردیم.حمل مصدوم و
راستش تابحال نمیدونستم از کپسول های اتش نشانی چجوری استفاده میشه تا اینکه سه شنبه شب یاد گرفتم:) کلی هم کیف داد.باوجود اینکه اطرافم پر آدم و چششششم و یه آتشنشان میکروفن به دست که به بچه ها توضیح داد و منم امتحان کردم.خیلی خوب بود.دلم میخواد خوب توصیفش کنم ولی اصلا حوصله تایپ موبایلی ندارم
اما قصه دیگه
امروز صبح توی دانشگاه تست دیابت میگرفتن ! ما بچه ها هم ناشتا پاشدیم بریم تست بدیم.اقا من از همون اول اصلا به تست نرسیده حس ضعف و سرگیجه داشتم ! به رضوان گفتم حالم بده انگار ! منو نشوند رو پله هایه ذره حس کردم بهتر شدم و دیگه نوبتم هم رسیده بود.رفتم سرپا وایسادم.اصلا انگار تو دلم رخت میشستنچشام هی تار میشد و دلم از حال میرفت.به مهدیه گفتم انگار حالم بده باور نکردمنم هی ب خودم گفتم گلی خوبی چیزی نیس حس میکنی حالت بده.و این دیالوگ ناتموم موند و نفهمیدم چی شد بیهوش شدمبهوش که اومدم وسط سالن دانشگاه با کلی ادم دور و برم.اصلا یه اوضاعی.نمیفمیدم کجام.سرم و کتفم درد میکرد.فهمیدم غش کردم.بچه ها همه جمع شدن دورم.مسئول روابط عمومی آقای رضایی میگفت شما که دیروز داشتی اتیش خاموش میکردی و الان اینجوری؟ گفتم گهی پشت به زین و گهی زین به پشت.
انقدر سردرد داشتم چون عقبی از سر محکم خورده بودم زمین.فقط خداروشکر کوله ام باعث شد محکم تر نخورم
انقدر سردرد و بدن دارم که خدامیدونه.سرم بهتر شد یکم.
متنفرم از غش .اونم اخه تو دانشگااااه
این چهارمین غش تا اینجای زندگیم بود
برم بخوابم که کوفته کوفته ام.فردا هم میریم تولد زهرا.
این هفته هم همه اش امتحان دارم.
از پشت ِ شیشه های شکسته اتوبوس به سختی جاده ی پاییزی رو که هیچ فرقی با فصل های دیگه نداره نگاه میکردم
بعد هم گفتم احتمالا میشه با دوربین و زوایای خوب ازش عکس گرفت.نمیشد.ترک خورده بود.هیچی جز شکستی معلوم نبود.
سرمای شهر دانشگاهی بدتر از تهران بود.سوار تاکسی شدم بعد از خیابونی رفتم که کلی خاطرات با زهرا داشتم.
ایستگاه اتوبوس درست روبه روی کتابفروشی هستش که همیشه باهم اونجا میرفتیم و ساعت ها وقت میگذروندیم.
زل زده بودم به جلو وکتابفروشی .پاییز هم نامردانه رنگ خاکستری سوزدار می پاشید.
اتوبوس در طول شهر خاطرات این چند ترم رو به رخم کشید.
همین برای حواس پرتی و یه ایستگاه رد شدن کافی بود.
کلاس زبان شنبه مثل روزهای دیگه نبود؟ شایدهم بود؟ اتفاقا درست مثل هر روز من بود.
هر روزی که از حسرت ها صحبت میکنم.
بچه ها از شکست میگفتن.از انتظاراتی که از خودشون داشتن و نتوستن بهش برسن.از طعم تلخ شکست!حسرت.
سردرد شدیدی گرفته بودم.
حواسم به تمام اتفاقات این چندسال بود که منو تغییر داد.جوری که نمیخواستم.
فکرم هر جایی بود جز کلاس.گوشام هیچی رو نمیشنید.جز صدای غر زدن به خودم.مشتاقانه منتظر بودم کلاس تموم بشه.
منتظر تاکسی بودم تا سوار بشم و از این فضای لعنتی که امروز همه ی حسرت و بدبختی های زندگیمو رو به رخم کشید خلاص بشم.
حمیده رفته بود.یه ماشین شخصی جلوم پارک کرد.در عقب رو بازکردم که بشینم.صندلی پر بود رفتم جلو نشستم.
گوشیم پشت سرهم زنگ میخورد ولی انقدر تو فکر بودم که هیچی نمیشنیدم.
راننده صحبت میکرد و من نمیشنیدم.
گوشام فقط صدای خودم رو که دائم با پتک سرزنش میکرد میشنید.
به راننده گفتم مستقیم برید.
سرخیابون پیاده میشم.
رضوان پشت تلفن گفت که غذاش رو از سلف بگیرم.
بعد اون حمیده زنگ زد گفت زنگ بزن رضوان.نگران شده جواب نمیدی!
پشت سرهم تلفنم زنگ خورد.
راننده از یادگیری زبان پرسید.
شیشه ماشین دودی بود.ماشین شخصی.راننده ای که .
من تازه برگشته بودم به دنیا که فهمیدم چه غلطی کردم و انقدر عصبانی ومحو صدای خودم بودم که نفهمیدم سوار ماشین یه مرد نامرد شدم.
هر چقدر گفتم نگه دارید من همینجا پیاده میشم.نایستاد.موقع پیاده شدن تند رفتم سمت پل هوایی و روی پل بلند بلند گریه کردم.
کاش بیشتر با خودم به صلح برسم.کاش هوای خودمو داشته باشم.
+زهرا ازم خواست که باهاش حرف بزنم.حالش بهتر از من نبود.بهم گفت همیشه به بچه ها میگم هیج وقت نمیتونم خودمون رو ببخشم
بخاطر شادی و خوشحالی که از گل نگار گرفتیم.هیچ وقت.
پ.ن: چرا نوشتمت؟ یادم نره! از روزهای سخت چجوری گذشتمگذشتم!!
آدمیزاد زود عادت میکنه!به چی ؟ به یجا موندن.به آدمها به خیلی چیزا.
این البته بستگی به آدم اش داره.یوقتایی خیلی هم دیر عادت میکنیم!
برای همین گاهی دلمون میخواد همیشه اطرافمون غرق س خاصی بشه
به نظر من یکی از دلایلش تنبلیه! یکی دیگه هم ترس.
امشب موقع شام خوردن بازم رفتم سراغ حساب کتاب های ذهنی ام.
:گلی فردا شب خوابگاهی و دیگه خبری از دست پخت خوشمزه مامان نیست.
: شب حرف زدن با مهی
:بازی آمیرزا و شوخی با مامان
:شیطنت های فندق و یوقتایی اسب سواری رو مخت!
:دغدغه های جالب و خاص بابا و درگیری راجع به خرید ماشین این روزها
:گلی عیب نداره سه شنبه شب برمیگردی.
:نمیشه که اونموقع هوا خیلی تاریکه.بدتر از اون سوز داره و بدتر تر که باید شنبه برگردم دوباره و احتمالا امتحان زبان دارم.
:گلی غذات رو بخور از دهن افتاد.قدر همین الان رو بدون.
فردا وپس فردا و روزهای دیگه قرار نیست که تو رو جایی تبعید کنند!
قرار نیست شکنجه ات کنند!
آدمیزاد اگر به س عادت کنه ، دیگه هیچ چیزی براش لذت بخش نیست. و از تموم کارهای دنیا [ ولو شدن رو بیشتر دوست داره]
بعد هم آروم آروم غرق میشه!
پاشو دختر به خودت بیا.زندگی رو هر اتفاق که با اتفاق دیگه فرق داره هیجان انگیز میکنه.
هرروز جدید.
هرمکان جدید.
با نشستن فقط میشه گندید.
+دارم میرم شهر خوابگاهی. به خودم گفتم اونجا هم اگه تونستم مطلب بذارم و بنویسم:)
حقیقتا دلم برای اتاق خوشگلمون و رفت آمدهای همسایه بغلی تنگ شده
شبهای شرلوک هولمزی و:)
بریم که داشته باشیم آغاز هفته قشنگ دیگه رو.
فردا هم بعد دو جلسه غیبت میرم کلاس زبان . بچه ها بزرگ شدن فکر کنم:)
فُتو لوکیشن: رضوانشهر -گیلان
تابستان97
درباره این سایت